SZCZEPAN T. PRAŚKIEWICZ OCD
MARYJA KARMELITAŃSKIEJ HISTORII (4)



Wszystko to wskazuje, że kaplica w Wadi na górze Karmel otrzymała formę stajni już w czasie powstawania i nigdy nie była użyta za miejsce przetrzymywania zwierząt. Jej wewnętrzny wystrój od początku symbolizował tajemnicę Bożego Macierzyństwa Maryi i narodzenie Jej Syna w stajni betlejemskiej. Potwierdzają to następujące fakty.
• W Nazarecie, w konwencie Sióstr Nazaretanek, znajduje się podobna grota upamiętniająca swym wyglądem tajemnicę stajni betlejemskiej. Nosi ona nazwę Kaplica Maryi Dziewicy. Jej twórcy wykuli w skalnych ścianach żłoby sąsiadujące z miejscem gdzie znajdował się ołtarz, również skierowany ku wschodowi. Są one na wysokości 126 cm, a więc prawie identycznej, jak wysokość żłobów w kaplicy z Wadi.
• Pustelnicy bizantyjscy osiedlili się w Wadi około 450 roku. Niewiele lat wcześniej, bo w roku 431, Sobór w Efezie nadał Maryi tytuł Theotokos – Bożej Rodzicielki. Sobór poprzedziła gorąca polemika z Nestoriuszem, patriarchą Konstantynopola, który głosił, że Maryja jest matką Chrystusa (anthropotokos), a nie matką Boga, gdyż „to, co się rodzi z ciała jest ciałem”. Kaplica w Wadi jest więc swego rodzaju wyznaniem wiary pustelników w Boże Macierzyństwo Maryi i świadectwem zmagań, które doprowadziły do oficjalnego ogłoszenia tego dogmatu.
• Interesującą ilustracją wzrostu kultu Maryi jako Matki Boga w V wieku, jak również... [więcej]

Szczepan T. Praśkiewicz OCD

Współcześni Papieże i Sobór o Szkaplerzu:
refleksja modlitewna

Pozwolicie, drodzy Bracia i Siostry, że moje dzisiejsze słowa nie będą homilią, kazaniem, ale pewnego rodzaju formą modlitwy. W moim nabożeństwie szkaplerznym wypisywałem sobie wypowiedzi papieskie, wypowiedzi Urzędu Nauczycielskiego nt. tego daru Matki Najświętszej, począwszy od pontyfikatu Piusa XII, pierwszego papieża mojego życia, opatrując je na żywo moim modlitewnym komentarzem, moimi nieudolnymi słowami zapisywanymi w notatniku. Oczywiście czyniłem to nie w dzieciństwie, ale dopiero od czasu zakonnego nowicjatu w Czernej odbywanego w latach 1977-1978. Co roku, przed odpustem Matki Bożej Szkaplerznej sięgam do tego notatnika. Uczyniłem to także w tych dniach. Przełamałem się, aby tę refleksję uczynić dziś publiczną, wobec Was moi drodzy, którzy tak bardzo czcicie Najświętszą Maryję Pannę z Góry Karmel. Przyjmijcie, proszę, te moje słowa jako dowód wielkiego szacunku i zaufania, wszak wszyscy nosimy ten sam święty znak szkaplerza:

Z nauczania Papieża Piusa XII:

„Nie chodzi tu o rzecz małej wagi, ale o obietnicę życia wiecznego, którą wedle tradycji dała Matka Najświętsza; chodzi zatem o sprawę najważniejszą i o szczęśliwe jej załatwienie. Szkaplerz jest bowiem, jako szata maryjna, znakiem i zadatkiem opieki Bogurodzicy, ale niech nikt... [więcej]

„Choinka i szopka wprowadzają nas w typową atmosferę Bożego Narodzenia, która jest częścią dziedzictwa naszych wspólnot: atmosferę czułości, dzielenia się i rodzinnej bliskości. Nie przeżywajmy fałszywych, komercyjnych Świąt! Pozwólmy, aby ogarnęła nas bliskość Boga, ta bliskość jest współczująca, i czuła; pozwólmy się ogarnąć atmosferze Bożego Narodzenia, którą wnoszą do naszych serc sztuka, muzyka, pieśni i tradycje”. papież Franciszek

Gdy kontemplujemy Dzieciątko Jezus w żłóbku i kiedy Ono nam się daje w Komunii eucharystycznej, niech rozbrzmiewa w naszych sercach myśl św. Teresy od Dzieciątka Jezus, której 150 rocznicę urodzin będziemy obchodzić w 2023 r.:
„Nie mogę bać się Boga, który dla mnie stał się tak mały …
Kocham Go, bo jest tylko miłością i miłosierdziem. ”

Życzę, by radosne przeżywanie Świąt Bożego Narodzenia otwierało nas coraz bardziej na tę miłość Boga ku nam, usuwało lęk oraz umacniało w nas życie tą miłością, tak współczującą i czułą, teraz i w Nowym 2023 Roku.
Serdecznie pozdrawiam i zapewniam wdzięczną pamięć modlitewną
przy... [więcej]

O. WŁODZIMIERZ TOCHMAŃSKI OCD
BRACTWO SZKAPLERZNE (7)

Najpełniejszą teologię szkaplerza zawiera List Ojca św. Jana Pawła II Providentialis gratiae eventus (Opatrznościowe wydarzenie łaski) z okazji 750-lecia szkaplerza świętego (1251-2001) podpisany 25 marca 2001 r.
Przypomniał tam przede wszystkim, że „przyjmujący szkaplerz zostają włączeni lub stowarzyszeni w mniej lub więcej ścisłym stopniu z Zakonem Karmelu, poświęconym służbie Matki Najświętszej (…), aby doświadczać słodkiej i macierzyńskiej obecności Maryi w codziennym trudzie, by wewnętrznie się przyoblekać w Jezusa Chrystusa i ukazywać Jego życie w samych sobie dla dobra Kościoła i całej ludzkości” (nr 5). Następnie Ojciec Święty podkreślił, że znak szkaplerza przywołuje dwie prawdy. Z jednej strony mówi on o ustawicznej opiece Najświętszej Maryi Panny „i to nie tylko na drodze życia, ale także w chwili przejścia ku pełni wiecznej chwały” (w czym możemy dostrzec aluzję do tzw. przywileju sobotniego wzbudzającego w nas nadzieję rychłego zbawienia i oglądania Boga twarzą w twarz w życiu wiecznym).
Z drugiej strony znak ten, pozostając ustawicznie na naszych barkach, przypomina i zobowiązuje do tego, by nasze maryjne nabożeństwo nie ograniczało się jedynie do modlitw i hołdów składanych Matce Chrystusa przy określonych okazjach, ale by było ono czymś stałym, habitualnym w naszym życiu, tak by stanowić habit,... [więcej]

SZCZEPAN T. PRAŚKIEWICZ OCD
MARYJA KARMELITAŃSKIEJ HISTORII (3)

IV. Obecność Matki Chrystusa w karmelitańskiej liturgii

Pierwotni karmelici, którzy osiedlili się na górze Karmel, szukając dla siebie wzorców celebracji liturgicznych sięgnęli po zwyczaje, jakimi żył tamtejszy Kościół lokalny, tj. Kościół jerozolimski. Zarówno w macierzystym klasztorze na Karmelu, jak i w powstających klasztorach europejskich, pilnie naśladujących palestyńskie tradycje, zastosowali się do prostej i surowej liturgii zwanej obrządkiem bazyliki Bożego Grobu. Był to rzymsko-galijski ryt zbliżony do liturgii kartuzjańskiej, wywodzący się z centralnej Francji, a przystosowany do zwyczajów jerozolimskich w czasie istnienia feudalnego państwa krzyżowców. Łączył on miejscowe obrządki Wielkiego Tygodnia z bazyliki Bożego Grobu z elementami galijskiego rytu mszy i brewiarza. Nawiązywały do niego różne wspólnoty zakonne, między innymi bożogrobcy, joannici, templariusze, norbertanie i bracia szpitalni Najświętszej Maryi Panny.
Gdy analizujemy pierwsze rubrycele liturgiczne karmelitów, tj. ich ordynaria i santorał, widzimy, że żywotną częścią karmelitańskiego rytuału, bazującego na wspomnianej liturgii jerozolimskiej, były liczne zwyczaje odwołujące się do Matki Chrystusa. Liturgia pierwotnych karmelitów obfitowała w maryjne akcenty wypełniające niemalże cały dzień. Rano, przed prymą, śpiewano Mszę o Najświętszej Maryi Pannie, a wieczorem, po komplecie i odśpiewaniu antyfony Salve Regina, wspólnota gromadziła się jeszcze przed Jej ołtarzem, aby odśpiewać jakąś pieśń ku Jej czci. Codziennie odmawiano Małe... [więcej]