Włodzimierz Tochmański OCD
MARYJA A SŁOWO (3)

Najświętsza Maryja Panna strzegła w swym sercu Słowa Bożego, które do Niej zostało skierowane, i przez całe życie pozostawała wierna temu Słowu. W ten sposób Maryja stała się dla chrześcijan wzorem w zachowywaniu Bożego Słowa i postępowaniu zgodnie z nim. To Słowo jest święte. Ono ma moc. Bóg mówi i się dzieje. To Słowo ma moc stwórczą i zbawczą. To Słowo daje nam życie. Ale to samo Słowo może być jak miecz obosieczny (por. Hbr 4,12). Może ranić, ale z pewnością także leczyć (por. Oz 6,1). Pismo Święte jest Księgą wyjątkową. Znajdujemy w nim odpowiedzi na wszelkie nurtujące nas pytania i wątpliwości. Znajdujemy pociechę i radę. Kościół tak często zachęca nas do codziennej lektury Bożego Słowa. Księgi tej jednak nie należy czytać tak, jak inne książki. Ona wymaga skupienia i refleksji. Wymaga postawy Maryi – zasłuchania i rozważania Słowa w sercu.
Medytacyjna lektura Pisma Świętego będzie przynosiła owoce w naszym życiu, gdyż Słowo Boga, nie wraca do Niego, dopóki nie wypełni swojej misji (por. Iz 55,11). Możemy więc być pewni, że jeżeli przyjmiemy z wiarą usłyszane Słowo, ono przemieni nasze życie. Będzie je kształtowało na wzór życia Jezusa Chrystusa. Wymaga to... [więcej]

Włodzimierz Tochmański OCD
BRACTWO SZKAPLERZNE (11)

Maryjne przymierze pokonujące piekło i czyściec

Obietnice związane z nabożeństwem szkaplerznym i potwierdzone nauczaniem Kościoła, pozwalają ufać, że osoby dochowujące wierności swemu chrześcijańskiemu powołaniu oraz szczególnemu przymierzu zawartemu przez Szkaplerz z Maryją, nie zaznają ognia piekielnego, lecz zostaną niezwłocznie przyjęte do niebieskiej Ojczyzny. Dlatego też czcicielom Matki Bożej Szkaplerznej w hiszpańskiej Galicji św. Jan Paweł II życzył, aby „zawiodła ich Ona do Boga, ostatecznego Portu, ostatniej Przystani nas wszystkich” (9.XI.1982), a innym razem stwierdził, że znak szkaplerza przypomina o ustawicznej opiece Najświętszej Maryi Panny „i to nie tylko na drodze życia, ale także w chwili przejścia ku pełni wiecznej chwały”, w czym możemy dostrzec aluzję do przywileju sobotniego, wzbudzającego dla noszących szkaplerz nadzieję na wybawienie z czyśćca już w pierwszą sobotę po śmierci, aby oglądać Boga twarzą w twarz, jak to na 700-lecie szkaplerza św. stwierdził papież Pius XII: „Z pewnością Najczulsza Matka nie omieszka sprawić, aby Jej dzieci pokutujące w czyśćcu za popełnione winy, doszły jak najrychlej – na skutek Jej wstawiennictwa u Boga – do wiecznej Ojczyzny, według podania zwanego przywilejem sobotnim”.

Kochająca nas Matka Boża chce jak najbardziej obrazowo ukazać swoją troskę także o przebywających w czyśćcu. Największym błędem, jaki dziś rodzi... [więcej]

Szczepan T. Praśkiewicz OCD
MARYJA KARMELITAŃSKIEJ REFLEKSJI TEOLOGICZNEJ (3)

III. Maryja Siostrą
Z upływem czasu niektórym z karmelitów relacja matka – syn w stosunku do Maryi już nie wystarczała. Pragnęli oni jeszcze większej intymności, większej bezpośredniości i zażyłości z Nią, dlatego nie wahali się pójść dalej i dostrzec w Maryi nie tylko Matkę, ale również prawdziwą Siostrę, Współsiostrę. Te dwa tytuły szczególnie chętnie były używane w kręgu francusko-belgijskim. Uzasadnienie tego tytułu było w zasadzie takie samo jak w relacji matka – syn, to znaczy uznanie Maryi za wzór, z niewielką jednak różni¬cą, o której nie wolno zapominać. W relacji macierzyństwa Maryja jako wzór występuje w sposób aktywny, tj. jako przyczyna, jako Ta, która przekazuje zarodek życia, abyśmy go sobie przyswoili przez naśladowanie. W relacji brat – siostra Maryja jest postrzegana biernie, jako Ta, którą należy naśladować z racji powinowactwa duchowego. Nie wolno jednak zapominać, że nawet ta braterska relacja w stosunku do Maryi nie jest w stanie wypełnić głębokich przepaści duchowości karmelitańskiej, tęskniącej do jak najściślejszej zażyłości i niektórzy z karmelitów, nieliczni jednak, poszli jeszcze dalej. Dążąc do zupełnego utożsamienia się duchowego z Maryją, nie wahali się nazywać Ją po prostu „Karmelitanką”, uważając Ją za „Współsiostrę”, za członka swojej rodziny, przywdziewającą habit zakonu.... [więcej]

Włodzimierz Tochmański OCD
BRACTWO SZKAPLERZNE (10)

Współczesne oblicze Bractwa
Pobożność maryjna w oparciu o karmelitański szkaplerz, najzupełniej zgodna z duchem Kościoła rozwijała się dosyć bujnie w przeciągu siedmiu wieków, pozyskując wiernych różnych warstw społecznych. Bóg, Najlepszy Pedagog, przemawia do ludzi takim językiem, jakim mogą Go zrozumieć. Trzynastowieczna wizja szkaplerza ułatwiła wielu ludziom odnalezienie właściwej drogi do Boga. W czasach, kiedy rycerz nosił kolory pani swego serca, ludzie wierzący pragnęli nosić szatę Tej, dla której poświęcili swoje życie. To pamiątka po swej Matce, czy ukochanej Siostrze (Spiller).
W XXI wieku szkaplerz rozumiemy może nieco jeszcze inaczej, doszukując się głębi tego Matczynego daru i nie zatrzymując się na stronie tylko materialnej czy formalnej. Coraz mocniej podkreśla się stronę duchową znaku. W szkaplerzu odnajdujemy rolę Niepokalanej Matki w całym Odkupieniu. Formy nabożeństwa szkaplerznego zmieniają się z czasem, jednak istota jego nie zmienia się. Istotą zaś dla szkaplerznej pobożności winna być cześć dla Matki Odkupiciela oraz wiara w Jej Macierzyńską opiekę i troskę o doprowadzenie swych czcicieli, noszących Jej szatę, do zbawienia. W tym widać zbawczy charakter przymierza z Maryją poprzez szkaplerz.... [więcej]

Włodzimierz Tochmański OCD
MARYJA A SŁOWO (2)

Najświętsza Maryja Panna słuchała odczytywane słowa Pisma, znała je i medytowała w sercu w ramach swoistego wewnętrznego procesu dojrzewania. Maryja poszukiwała duchowego sensu Pisma i znajdowała go, wiążąc go ze słowami, życiem Jezusa i wydarzeniami, które odkrywała w swej osobistej historii. Maryja jest dla nas wzorem zarówno w przyjmowaniu wiary, słowa, jak i w zgłębianiu go. Nie wystarczało Jej przyjąć je, Ona się nad nim zatrzymywała. Nie tylko je posiada, ale odkrywa także jego wartość. Zgadza się na nie, lecz także je rozwija.
Wystarczy sięgnąć do przypisu komentatora, by uświadomić sobie, jaką skalą znajomości Świętych Zwojów (naszego Starego Testamentu) dysponowała Autorka modlitwy – w Magnificat. Zacytowane są na pewno biblijne Księgi: Rodzaju, Pierwsza Samuela, Izajasza, Micheasza oraz Psalmy 89, 98, 103, 111 i 113. Bibliści podpowiedzą dokładniej, że w tekście kantyku można odnaleźć aż 34 odniesienia do tekstów Starego Testamentu (por. Rdz 29,32; 30,13; Pwt 10,21; 1 Sm 2,1-10; 1 Sm 1,11; 2,5; 9,16; 22,51; Mach 7,20; Hi 12,19; 22,9; Ps 34,3n; 35,9; 44,4.6; 71,17.19; 89,2.11; 98,3; 100,5; 103,11.13. 17; 107,9; 111,9; 117,15n; Prz 3,34;9; Syr 10,14; Iz 41,8n; 61,10; 17,10; Ez 21,31; Ha 3,18; Ml 3,12). Jest to imponujący wyraz... [więcej]