Polecamy - cztery rodzaje Szkaplerzy karmelitańskich
POLECAMY
Szkaplerz standardowy z obrazkiem kolorowym
Obrazek kolorowy Serca Pana Jezusa i Matki Bożej Szkaplerznej – wymiar: 3 x 3,9 cm; Sukno – wymiar: 4 x 5 cm; rodzaj: wełna lub filc; Obrazek - miejsce przyszycia na suknie: symetrycznie – centralnie; Tasiemka – kolor: biały, błękitny, brązowy; szerokość: 3 mm; długość: ok. 46 cm; sposób przyszycia do sukna: pod obrazkiem, na środku – obok siebie, podwójne przeszycie
Prośbę o wysłanie Szkaplerzy proszę kierować bezpośrednio do Sekretariatu Rodziny Szkaplerznej (Czerna79, 32-065 Krzeszowice; tel. 12 258 30 57; 797 002 368; szkaplerz@karmel.pl lub rodzina@szkaplerz.pl), podając ilość zamawianych sztuk za ofiarą.
Szkaplerz karmelitański (sukienny), medalik szkaplerzny, nowennę i inne dewocjonalia można nabyć w sklepiku "Karmelitana" w Czernej za zaliczeniem pocztowym lub za pobraniem, pisząc na adres:
Klasztor Karmelitów Bosych
Księgarnia "Karmelitana" Czerna 79, 32-065 Krzeszowice
Jeśli nauczyłeś się modlitwy nie martwię się o ciebie, jeśli wiesz, jak się modlić, pokochasz modlitwę, będziesz się też i modlić, wiara doprowadzi cię do miłości a miłość do służby (św. Matka Teresa z Kalkuty).
Wiele już napisano na temat duchowego i moralnego znaczenia Szkaplerza św. Wypada jednak poruszyć pewien aspekt zewnętrznego jego wyglądu i kształtu.
Wszyscy wiemy, że przyjmowany i noszony przez wiernych jest nazywany małym habitem. Karmelici noszą, bowiem duży Szkaplerz, który nigdy nie posiadał naszywanych obrazków Matki Bożej i Serca Jezusa, a mały Szkaplerz jako mały habit, ozdabiany był od pewnego czasu różnymi obrazkami, symbolami czy inicjałami. Dla niektórych stało się to tak oczywiste, że zapominają o istotnym i jedynie koniecznym elemencie Szkaplerza, jakim są dwa płatki brązowego materiału. Kiedy po raz pierwszy przywiozłem do Tarnowca, Szkaplerze ubogie bez obrazka, wielu pytało ze zdziwieniem: to takie też mogą być? Tak, takie właśnie Szkaplerze są możliwe, a do tego są piękne, proste, ubogie – jak ubogie życie Maryi i wyrażają doskonale ukrycie i pokutny charakter ducha Karmelu. W XIV w. Szkaplerz ofiarowany wiernym był znacznie większy i nie posiadał naszywanych obrazków. Jeśli już coś naszywano to jedynie inicjały Maryi i Jezusa. Mogli sobie na to pozwolić jedynie ludzie bogaci. Biedni musieli się zadowolić własnoręcznie robionymi Szkaplerzami, prostymi, bez inicjałów wyszywanych jedwabną nicią. Autor XVII – wiecznego Skarbu karmelitańskiego, pisze, że ludzie prości i chłopi, z powodu niedostatku i ubóstwa robią Szkaplerz z lnu lub z tkaniny różnego rodzaju, a przecież Najdobrotliwsza Panna, Opiekunka pokornych i prostych, bardzo się cieszy z tego. Co więcej, Szkaplerz tych ludzi, gruby i zrobiony z różnych kawałków materiału, ozdobiony ich wiarą i pobożnością, więcej znaczy niż Szkaplerze wyszywane igłą i haftowane, a należące do ludzi, którzy mają mniejsze nabożeństwo.
Wraz z rozwojem techniki, pojawiły się później naszywane na Szkaplerze obrazki papierowe, z materiału lub jak dziś, drukowane komputerowo. Nigdy nie były wymagane dla dostąpienia odpustów i łask szkaplerznych. Jeśli ktoś spyta, czy na Szkaplerzu musi być coś wyszywanego, albo przyszyty jakiś obrazek lub inicjały, czy musi być wyszyte imię Jezus albo Maryja albo coś podobnego? Odpowiadamy, że jest to bardzo chwalebny zwyczaj, jednakże nie jest to rzecz konieczna, pozostawiona wolnej woli każdego, gdyż i bez tego Szkaplerz spełnia swoje przeznaczenie. W obliczu różnych błędnych informacji w środkach masowego przekazu, dotyczących wyglądu Szkaplerza karmelitańskiego, przypomniał tę samą prawdę w roku 2001, o. Prowincjał Szczepan Praśkiewicz OCD: należy uważać za błędne wszelkiego rodzaju informacje stwierdzające, że naszywane na brązowy lub brunatny materiał wizerunki Najświętszego Serca Jezusa i Matki Boskiej Szkaplerznej, należą do istoty sukiennego Szkaplerza karmelitańskiego. Wymienione wizerunki lub symbole religijne umieszczane na Szkaplerzu sukiennym nie stanowią o jego ważności. Winny natomiast widnieć jedynie na medaliku szkaplerznym (Deklaracja w sprawie szkaplerza karmelitańskiego, Kraków, 23 lipca 2001, Nr 573/01). Umieszczanie obrazków na Szkaplerzu, to zawsze pobożny i chwalebny zwyczaj, gdyż obrazki lub symbole wyraziście uobecniały dwie nierozdzielne tajemnice: Serce Jezusa i Matki Bożej. W XVI-XVII wieku próbowano Szkaplerz obszywać delikatniejszym lub kolorowym suknem (ze względów higienicznych i estetycznych), wszywać go w ubranie lub nosić przy pasie, zawieszać w domowej kaplicy lub chować w skrzyni (raczej z wygody, wstydu czy lenistwa). Szkaplerzyki małe wyszywane albo zrobione z białego jedwabiu – stwierdza autor Skarbu - są podejrzane, bo chociaż sukno szare lub czarne jest pod spodem to jednak obszyte jedwabiem na zewnątrz całkowicie go zasłaniają, a taki Szkaplerz ani nie jest karmelitański ani takiego nie otrzymał św. Szymon od Najświętszej Panny. Szkaplerz nie może być przyszyty do jakiejś części odzienia czy sukni, nie może być trzymany w kieszeni, ani wisieć przy pasie, ani pozostawać schowany w kaplicy albo w skrzyni. Bracia winni nosić tę Szatę Najświętszej Panny, tak, aby jedna część spoczywała na piersiach a druga na plecach.
W wieku XX upowszechniano zwyczaj umieszczania go w plastikowych osłonach, zakrywania całkowicie kolorowym obrazkiem lub takiego miniaturyzowania, iż pozostawał niewidoczny dla oczu! Wszystkie takie praktyki Kongregacja Odpustów uznała za niestosowne. Określiła też, pod jakim warunkiem można naszywać obrazki lub obszywać Szkaplerz inną delikatniejszą tkaniną: nie można używać, Szkaplerzy, które z jednej strony byłyby podszyte innym materiałem a z drugiej zakryte obrazkiem i okrywały sukno szkaplerzne tak, że nie byłoby zupełnie albo prawie całkiem go widać (Święta Kongregacja Odpustów, 18 czerwca 1898). Nie można nosić Szkaplerza w woreczku, a tym bardziej w kieszeni (Święta Kongregacja Odpustów, 27 maja 1857).
