100-LECIE URODZIN ŚW. JANA PAWŁA II (7)
Oprac. Włodzimierz Tochmański OCD

Św. Jan Paweł II podczas swego długiego pontyfikatu wyniósł na ołtarze 24 osoby związane z duchowością Karmelu. Są to osoby z różnych epok i różnych kultur.

Papież kanonizował: św. Rafała Kalinowskiego, św. Teresę Benedyktę od Krzyża - Edytę Stein, św. Teresę z Los Andes, św. Marię Maravillas od Jezusa, św. Henryka de Ossó i św. Piotra Povedę. Natomiast beatyfikował: bł. Cyriaka Chavarę, bł. Marię Teresę od Krzyża Manetti, trzy bł.bł. Męczennice z Guadalajara, bł. Marię Mercedes Prat, bł. Marię Sagrario od św. Alojzego, trzech bł.bł. Męczenników Rewolucji Francuskiej, bł. Marię od Jezusa Ukrzyżowanego, bł. Józefę Naval, bł. Franciszka Palau, bł. Elżbietę od Trójcy Przenajświętszej, bł. Alfonsa Mazurka, bł. Tytusa Brandsmę, bł. Hilarego Januszewskiego, bł. Wiktorię Diez, bł. Izydora Bakanję i bł. Marię Kandydę od Eucharystii.

Na naszą uwagę zasługuje kilka osób. Najpierw św. Teresa de los Andes, pierwsza święta Chilijka, kanonizowana 21 marca 1993 roku, w której papież dostrzega istotę chrześcijańskiego przesłania: kochać, cierpieć, modlić się i służyć.

Juana Fernández Solar urodziła się w Santiago w Chile 13 lipca 1900 roku. Od dzieciństwa była zafascynowana osobą Chrystusa i głęboko przeżywała duchową łączność z Nim. Odznaczała się wielkim nabożeństwem do Najświętszej Maryi Panny, a także prostotą, miłością bliźniego i radością życia. W 1919 roku wstąpiła do klasztoru karmelitanek bosych w Los Andes i przyjęła imię Teresy od Jezusa. Zmarła, mając 19 lat, na tyfus 12 kwietnia następnego roku, po złożeniu ślubów zakonnych. W 1987 roku papież Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną i przedstawił jako wzór dla młodzieży. Ten sam papież kanonizował ją w roku 1993. Jest ona pierwszym kwiatem świętości narodu chilijskiego i Zakonu Karmelitańskiego w Ameryce Łacińskiej.

Następnie św. Maria Maravillas od Jezusa, kanonizowana 4 maja 2003 w Madrycie. W jej duchowości papież zwracał uwagę na jej całkowite oddanie w ciszy Karmelu. Urodziła się w Madrycie 4 listopada 1891 roku. Wstąpiła do klasztoru karmelitanek bosych w El Escorial koło Madrytu w 1919 roku.
W roku 1924, przynaglona Bożym natchnieniem, założyła klasztor w Cerro de Los Angeles. Potem powstały kolejne fundacje: dziewięć w Hiszpanii i jedna w Indiach. Dawała w swoim życiu prymat przede wszystkim modlitwie i umartwieniu. Pałała wielką gorliwością o chwałę Boga i zbawienie dusz. Żyjąc w prawdziwym ubóstwie, wspomagała z klauzurowego odosobnienia potrzebujących, organizując dla nich posługę duszpasterską, pomoc socjalną i charytatywną. W sposób szczególny przychodziła z pomocą swemu Zakonowi, kapłanom i różnym zgromadzeniom zakonnym. Zmarła 11 grudnia 1974 roku w klasztorze w La Aldehuela. Beatyfikował ją papież Jan Paweł II w 1998 roku, a kanonizował w roku 2003.

Wreszcie człowiek o niezwykłej wrażliwości eklezjalnej – bł. Franciszek Palau y Quer. Urodził się w Aytona koło Lérida w Hiszpanii 29 grudnia 1811 roku. W latach 1828-1832 odbył studia teologiczne. Odkrywszy w sobie powołanie do życia zakonnego, wstąpił do Karmelu. W trudnym dla Kościoła hiszpańskiego czasie prześladowań, złożył śluby zakonne, z gotowością na męczeństwo.

W roku 1835 opuścił wraz ze swymi współbraćmi podpalony przez rewolucjonistów klasztor i już do niego nie powrócił. Święcenia kapłańskie otrzymał w roku 1836. Wiernie oddawał się modlitwie i okresowemu życiu pustelniczemu, a także dziełom apostolskim, zwłaszcza kierownictwu duchowemu. Bóg obdarzył go szczególnym umiłowaniem tajemnicy Kościoła, dla którego niestrudzenie pracował głosząc misje ludowe, zakładając "Szkołę cnoty" i szerząc nabożeństwo do Maryi. Założył także kilka rodzin zakonnych. Zmarł w Tarragonie 20 marca 1872 roku. Papież Jan Paweł II beatyfikował go w roku 1988.

Nie sposób też pominąć wówczas bł. a dzisiaj już św. Miriam od Jezusa Ukrzyżowanego. Mariam Baouardy urodziła się 5 stycznia 1846 roku w Abellin, w połowie drogi między Hajfą a Nazaretem, w Galilei, w katolickiej rodzinie obrządku greckomelchickiego.
W roku 1867 wstąpiła do Karmelu w Pau we Francji. Śluby zakonne złożyła w Mangalore w Indiach, dokąd przybyła w 1870 roku jako współfundatorka tamtejszego klasztoru. W 1872 roku wróciła do Francji. Trzy lata później udała się do Ziemi Świętej. Założyła dwa klasztory: jeden w Betlejem, a drugi w Nazarecie. Miała szczególne nabożeństwo do Ducha Świętego i była ubogacona nadprzyrodzonymi darami, odznaczając się przy tym cnotą głębokiej pokory. Zmarła, mając 33 lata, w Betlejem 26 sierpnia 1878 roku. Znana także jako „Mała Arabka”, choć nazywała siebie „Maleńkie Nic”. Papież Jan Paweł II beatyfikował ją w roku 1983. Papież Franciszek kanonizował ją 17 maja 2015 r.

W „kluczu męczeńskim” należy wspomnieć również bł. Hilarego Pawła Januszewskiego OC i bł. Tytusa Brandsmę OC, który głosił: „Również do nas Pan posyła swego anioła (...), także my powinniśmy przyjąć Boga do naszych serc, nosić Go w naszych sercach, karmić Go i pomagać Mu wzrastać w nas w taki sposób, jakby On z nas się narodził i żył z nami jako Bóg-z-nami, Emanuel”.

Ważnym wymiarem karmelitańskiej wrażliwości i duchowości u polskiego papieża jest św. Józef. Nie da się zaprzeczyć, że ożywiony kult św. Józefa miał miejsce w Kościele pod wpływem św. Teresy od Jezusa, która odkryła go dla siebie, jako przemożnego świętego, a Zakon karmelitański nazywa go nadal swoim Protektorem i Opiekunem. Karol Wojtyła na bierzmowanie wybrał sobie również to imię, które było drugim imieniem ze chrztu św. Później jako papież ogłasza adhortację apostolską Redemptoris Custos o świętym Józefie oraz jego posłannictwie w życiu Chrystusa i Kościoła, podpisaną dnia 15 sierpnia 1989 roku. W 25 numerze tej adhortacji tłumaczy związki ze św. Teresą od Jezusa: „Nad pracą Cieśli w domu nazaretańskim rozpościera się ten sam klimat milczenia, który towarzyszy wszystkiemu, co jest związane z postacią Józefa. Milczenie to równocześnie w sposób szczególny odsłania wewnętrzny profil tej postaci. Ewangelie mówią wyłącznie o tym, co Józef „uczynił”. Jednakże w tych osłoniętych milczeniem „uczynkach” Józefa pozwalają odkryć klimat głębokiej kontemplacji: Józef obcował na co dzień z tajemnicą „od wieków ukrytą w Bogu”, która „zamieszkała” pod dachem jego domu. Można zrozumieć, dlaczego św. Teresa od Jezusa, wielka reformatorka kontemplacyjnego Karmelu, stała się szczególną odnowicielką kultu św. Józefa w zachodnim chrześcijaństwie” (RC 25).

Jest znaną sprawa, że papieskie nabożeństwo do św. Józefa posiada swój wadowicki wątek. Dał temu wyraz podczas święcenia alumnów w 1959 r. a 16 października 2003 r. papież wydaje bullę z okazji przyozdobienia obrazu świętego Józefa w kościele karmelitów bosych w Wadowicach papieskim pierścieniem. Pisze w niej:
„Czerpiąc inspirację z Ewangelii, Ojcowie Kościoła już od pierwszych wieków podkreślali, że św. Józef, który z miłością opiekował się Maryją i z radością poświęcił się wychowaniu Jezusa Chrystusa, także dziś strzeże i osłania mistyczne Ciało Odkupiciela, Kościół, którego figurą i wzorem jest Najświętsza Dziewica (por. Redemptoris Custos, nr 1).
W moim rodzinnym mieście św. Józef, drugi Patron mojego Chrztu, roztacza swą opiekę nad Ludem Bożym z kościoła Karmelitów Bosych „na Górce”, w którym doznaje czci w obrazie znajdującym się w głównym ołtarzu.
Wdzięczny przybranemu Ojcu Jezusa Chrystusa za jego opiekę, inspirując się gestem mojego poprzednika bł. Jana XXIII, który w roku inauguracji Soboru Watykańskiego II podarował swój papieski pierścień dla przyozdobienia nim dłoni świętego Józefa na obrazie czczonym w kolegiacie w Kaliszu (por. Kronika Diecezji Włocławskiej, 1963, nr 3-4, s. 66-77), ofiaruję w roku srebrnego jubileuszu mojego Pontyfikatu pierścień papieski dla podobnego przyozdobienia obrazu Żywiciela Syna Bożego w wadowickim kościele karmelitańskim. Dar ten przekazuje na ręce o. prowincjała Szczepana T. Praśkiewicza OCD.
Niechaj ten pierścień, symbol oblubieńczej miłości, jaki zostanie uroczyście nałożony na dłoń św. Józefa w wadowickim obrazie, przypomina Jego czcicielom, że Opiekun Świętej Rodziny to „Mąż sprawiedliwy, posiadający nade wszystko wyraźne rysy oblubieńca, który do końca pozostał wierny wezwaniu Bożemu (...) i był powiernikiem tej samej miłości, mocą której Ojciec Przedwieczny przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa” (Redemptoris Custos, nr 1;17-18).
A Karmelici Bosi, wierni stróże wadowickiego kościoła, przyjmując moją wdzięczność za to wszystko, co od najmłodszych lat otrzymałem od karmelitańskiej szkoły duchowości, niechaj za przykładem swej św. Matki Teresy od Jezusa kontemplują w św. Józefie doskonały wzór zażyłości z Jezusem i z Maryją, Patrona modlitwy wewnętrznej i niestrudzonej służby braciom (por. Księga Życia, 6,6-8; 33,12).
Niech św. Józef wyprasza Kościołowi i światu oraz swoim czcicielom w wadowickim wizerunku błogosławieństwo Ojca i Syna i Ducha Świętego.
Jan Paweł II, papież

Pierścień Rybaka, który został założony na palec św. Józefa 19 marca 2004 r. wyraża zatem papieską wdzięczność za to wszystko, co od najmłodszych lat otrzymał od karmelitańskiej szkoły duchowości. Cdn.

Pytania do dzielenia się:

1. Wymień świętych i błogosławionych Karmelu wyniesionych na ołtarze przez św. Jana Pawła II.
2. Który ze świętych Karmelu jest Ci bliski ? Dlaczego ?
3. Jak wygląda kult św. Józefa u św. Jana Pawła II ?