Włodzimierz Tochmański OCD
BRACTWO SZKAPLERZNE (10)

Współczesne oblicze Bractwa
Pobożność maryjna w oparciu o karmelitański szkaplerz, najzupełniej zgodna z duchem Kościoła rozwijała się dosyć bujnie w przeciągu siedmiu wieków, pozyskując wiernych różnych warstw społecznych. Bóg, Najlepszy Pedagog, przemawia do ludzi takim językiem, jakim mogą Go zrozumieć. Trzynastowieczna wizja szkaplerza ułatwiła wielu ludziom odnalezienie właściwej drogi do Boga. W czasach, kiedy rycerz nosił kolory pani swego serca, ludzie wierzący pragnęli nosić szatę Tej, dla której poświęcili swoje życie. To pamiątka po swej Matce, czy ukochanej Siostrze (Spiller).
W XXI wieku szkaplerz rozumiemy może nieco jeszcze inaczej, doszukując się głębi tego Matczynego daru i nie zatrzymując się na stronie tylko materialnej czy formalnej. Coraz mocniej podkreśla się stronę duchową znaku. W szkaplerzu odnajdujemy rolę Niepokalanej Matki w całym Odkupieniu. Formy nabożeństwa szkaplerznego zmieniają się z czasem, jednak istota jego nie zmienia się. Istotą zaś dla szkaplerznej pobożności winna być cześć dla Matki Odkupiciela oraz wiara w Jej Macierzyńską opiekę i troskę o doprowadzenie swych czcicieli, noszących Jej szatę, do zbawienia. W tym widać zbawczy charakter przymierza z Maryją poprzez szkaplerz.... [więcej]

Włodzimierz Tochmański OCD
MARYJA A SŁOWO (2)

Najświętsza Maryja Panna słuchała odczytywane słowa Pisma, znała je i medytowała w sercu w ramach swoistego wewnętrznego procesu dojrzewania. Maryja poszukiwała duchowego sensu Pisma i znajdowała go, wiążąc go ze słowami, życiem Jezusa i wydarzeniami, które odkrywała w swej osobistej historii. Maryja jest dla nas wzorem zarówno w przyjmowaniu wiary, słowa, jak i w zgłębianiu go. Nie wystarczało Jej przyjąć je, Ona się nad nim zatrzymywała. Nie tylko je posiada, ale odkrywa także jego wartość. Zgadza się na nie, lecz także je rozwija.
Wystarczy sięgnąć do przypisu komentatora, by uświadomić sobie, jaką skalą znajomości Świętych Zwojów (naszego Starego Testamentu) dysponowała Autorka modlitwy – w Magnificat. Zacytowane są na pewno biblijne Księgi: Rodzaju, Pierwsza Samuela, Izajasza, Micheasza oraz Psalmy 89, 98, 103, 111 i 113. Bibliści podpowiedzą dokładniej, że w tekście kantyku można odnaleźć aż 34 odniesienia do tekstów Starego Testamentu (por. Rdz 29,32; 30,13; Pwt 10,21; 1 Sm 2,1-10; 1 Sm 1,11; 2,5; 9,16; 22,51; Mach 7,20; Hi 12,19; 22,9; Ps 34,3n; 35,9; 44,4.6; 71,17.19; 89,2.11; 98,3; 100,5; 103,11.13. 17; 107,9; 111,9; 117,15n; Prz 3,34;9; Syr 10,14; Iz 41,8n; 61,10; 17,10; Ez 21,31; Ha 3,18; Ml 3,12). Jest to imponujący wyraz... [więcej]

„W sercu Kościoła, mojej Matki, będę Miłością" słowa św. Teresy od Dzieciątka Jezus, doktora Kościoła i patronki misji, były tematem jubileuszowego 25 Ogólnopolskiego Spotkania Rodziny Szkaplerznej, tj. wszystkich noszących karmelitański szkaplerz Maryi, w sanktuarium Matki Bożej Szkaplerznej w Czernej k. Krakowa/Krzeszowic, 22 lipca, któremu przewodniczył przełożony generalny Zakonu Hiszpan o. Miguel Marquez Calle OCD. W homilii o. generał podkreślił, że każdy czciciel Maryi, szczególnie czczący Maryję w duchu Karmelu, powinien żyć słowem 4 zdań – cennych wskazówek z tajemnicy Wcielenia i Zwiastowania: Raduj się ! Nie lękaj się! Duch Święty zstąpi na Ciebie! i Dla Boga nie ma nic niemożliwego. Mamy nimi żyć na nowo, uaktualnić w naszym życiu. O. generał wspomniał swoją niedawną wizytę w Berdyczowie w Ukrainie, gdzie przed obrazem Matki Bożej Szkaplerznej, patronki wszystkich katolików ukraińskich, 16 lipca zawierzył wraz z biskupami cały Zakon i Kościół.

Było to już po raz 25 Ogólnopolskie Spotkanie przed łaskami słynącym i koronowanym obrazem Maryi na pięknie położonej, w Jurze Krakowsko-Częstochowskiej na szlaku Orlich Gniazd i Dolinek Podkrakowskich, „polskiej Górze Karmel” i nawiązywało do odnowionego Obrzędu błogosławienia szkaplerza z 1996 r. (w Polsce 2 lata później) i listu apostolskiego Jana Pawła II na 750-lecie szkaplerza w... [więcej]

Szczepan T. Praśkiewicz OCD
MARYJA KARMELITAŃSKIEJ REFLEKSJI TEOLOGICZNEJ (2)

II. Maryja Matką
W pierwszych dziesięcioleciach XIV wieku, pod wpływem skrystalizowanego już charyzmatu karmelitańskiego, dała się wyraźnie odczuć większa poufałość karme¬litów wobec Maryi. W pewnym momen¬cie zakonnicy zaczęli odczuwać jakiś przykry brak w swojej pobożności maryj¬nej. Dotychczas traktowali profesję za¬konną trochę na wzór feudalnego aktu oddania się poddanego na wierność pa¬nu. Uważali Maryję za swoją Panią, a siebie za Jej domowników. Teraz prze¬stało im to wystarczać. Odczuwali po-trzebę bliższego, bardziej uczuciowego kontaktu. Nie chcieli już być „wasala-mi”, ale raczej synami, a w Maryi rozpoznawali raczej Matkę niż Panią. Do-prowadziło to do odniesień bardziej spontanicznych, bardziej intymnych i ciepłych. Dzięki temu ich pobożność roz¬wijała się na bazie naturalnej serdeczno¬ści: dojrzałego macierzyństwa z jednej strony i uczuć synowskich z drugiej.
Po raz pierwszy określenie „Matka” w odniesieniu do relacji Karmelu z Maryją znajdujemy w 1333 roku, i to występuje ono zarówno w formie prywatnej, bo u jednego z karmelitańskich pisarzy, jak i w formie oficjalnej, gdyż w aktach kapituły prowincjalnej.

„Prywatnie” tytułu tego używa kastylijski karmelita Piotr Riera w dwujęzycznym (łacińskim i kastylijskim) „Kodeksie Awileńskim” (Codex Abulensis), gdzie czytamy, że „regularną dyscyplinę w naszym zakonie powinien wiernie zachowywać każdy z zakonników, na chwałę Bożej Rodzicielki Dziewicy... [więcej]